Vilmos Benczik dise pri Sándor Szathmári (2)

Vilmos Benczik komparas William Auld & Sándor Szathmári

Auld apartenas al tiu grupo de la homoj, kiuj plene—emocie kaj intelekte—travivas nian epokon. Kaj ne nur la nian—en liaj versoj pulsas en sintezita formo la plena trasentado de la tuto de la homaj ĝojoj kaj suferoj de la historiaj epokoj, de Sargono Unua ĝis Nagasaki. Kion do li prognozas por ni? La respondon jam konjektigas la metaforo de la titolo—li konsideras la homon infano. Infano, kiu povas, havas la eblon plenkreski, se ĝi evitos la danĝerojn, kiuj embuskas al ĝi. Nevole leviĝas ĉi tie la komparo al la koncepto de Szathmári, kiu trovas la homon nekapabla por evoluo kaj jam en la vivo mem kun la nuna biologia formo li vidas nepacigeblan kontraŭdiron, kio nepre devas konduki al sinneniigo de la tuta vivo.

Auld ne estas tiom pesimisma. Li ĝojas esti ero de la materia mondo, li jubilas pro sia alligiteco al ĝi, fieras pri sia “praŭlaro”: [….]

 FONTO: Benczik, Vilmos. “'La Infana Raso': Sinteza Verko,” en Studoj pri la Esperanta Literaturo (Takasago: La Kritikanto, 1980), p. 116-117 (el p. 116-123).